viernes, 18 de abril de 2014

Muxes en Lires. E os carretes cantaron de novo ¡¡¡

Pois aproveitando que o Castro pasa por Lires (en realidade dame un pouco igual por onde pasa o Pisuerga, que anda un pouco lonxe demais) decidimos irlles dar unha pasadiña ós Principes pobres o Xoves Santo.
Se ben hai poucos días ainda estiven pola ría atizándolles duro, Lires é diferente. Tanto no tamaño, como na cantidade e pola seguranza de que no peor dos casos as pescar.
Finalmente xuntámonos o núcleo duro e houbo xente que por motivos varios non puido vir.
Recollo ó Santi ás 7:00 no Pedrido e os ollos de ámbolos dous acusan o madrugón. Pero a ilusión de ir ó paraiso dos príncipes das mareas acaba có soño.
Cafelito en Casa Valentín ás 8:30 e asomada á ría ás 9:30, que a marea non espera por ninguén.
O día toldado e cun neboeiro persistente  non presaxiaba nada bó, pero Lires é moito Lires e non defraudou.

procesión en Lires. O chorro con overbooking

O meu tocayo dándolo todo


primeiras clavadas

Santi Nitas apretando


Marcos Cagiao, coma sempre a tope
Cagiao pai tardou en poñerse as pilas, pero logo non quedou atrais

unha peza curiosa do que suscribe

e os dobletes, ainda que menos que outras veces,  sucedéronse

novas moscas

Como podedes ver algún collimos, pero estaban recelosos e non collían a mosca como noutras ocasións que temos oficiado por eiquí.
De feito posturas tan cobizadas como o cadoiro do chorro non rendiron en absoluto. Sintoo por Marquiños, que saeu como un foguete deixando a todos atrais a por ela e logo de romper os cornos, rendeuse á evidencia e voltou cós mais a arrear en augas mais tranquilas.
Segundo foi levantando o neboeiro e o sol comenzou a sorrir, a cousa mellorou, pero en ningún caso foi o mellor día dos que tivemos neste edén.
Por último salientar as probas de mar de novas moscas que viñeron a complementar as archicoñecidas Baetis forneira (imitación de pan), os camaróns de abalorios plásticos e as ninfas de marabou. Neste caso e como non podía ser menos foi o Santi o que trouxo un concepto novidoso e efectivo, en forma de boliñas, parecidas ás egg fly de intensivo, pero de mais doado montaxe. Son unhas boliñas de manualidade que simplemente pegadas no anzol van de marabilla. A pena é que duran simplemente un par de peixes. Podedes ver unha na últina foto.
En fin, que as canas doblaron, o corcho das empuñaduras renxeu, algún terminal do 24 parteu e a diversión foi espléndida. 
Non se escoitou tanto coma outras veces o berro da cuadrilla: AGHARRATE ÓS CAÑOTOS NON VES QUE TE ARRASTRA?, pero con todo foi suficiente e os brazos veñen resentidos.
Coma dixo Mac Arthur logo de retirarse de Australia: Voltarei ¡¡¡

Créditos das fotos: Santi Nitas e Marcos Cagiao