miércoles, 24 de septiembre de 2014

Berrea na Fragas do Eume. Un espectáculo ó alcance de tódolos públicos

Si algo puidera decir do día de hoxe, é que un dos meus soños como cazador cumpleuse.
A mañá comenzou cedo, moi cedo, aló polas 7:00 da mañá. Pero se queres ver fauna hai que deixar a cama canto antes mellor, salvo que sexas un deses amantes da natureza de boquilla e que entenden soamente do que ven nos documentais da 2.
Pois o dito, recóllenos Nes con noite e imos camiño das Fragas. O obxectivo: O comenzo da berrea dos cervos.
Ir ás Fragas para min sempre é unha experiencia. O meu avó xa ía de caza aló. E o seu pai. E o pai do seu pai. Somos moitas xeracións de Saavedras as que levamos pregrinando a este sancta sanctorum da cinexética maior da Galiza. E non é cousa menor a paisaxe que nos retrotrae a tempos anteriores onde o gando extensivo e as fragas nos pequenos vales eran o que mandaba nestas terras altas. Por desgraza a eucaliptización xa está eiquí e veu para quedarse.
Temos unha viaxe con curvas mentres subimos pola estrada do Roxal, pero tamén tempo para irlle contando a Nes e a Pili dos pormenores da saída e da vida dos cervos.
Tomamos café en Goente no estanco, que sempre é bó saudar á xente, e xa cunha raiola de día, iniciamos a espreita.
Facemos unha primeira parada nun punto alto e a cousa non defrauda. Os veados están aí, e o outono que empeza, xa se misturou coas hormonas do seu sangue, para facelos agresivos, territoriais e sobre todo, ruidosos.
Para os que nunca escoitarades a un cervo berrar este é o impresionante sonido que producen estes portentos naturais: berrea cervo
O primeiro axexo se ben non tiña fallo (é un eucaliptal novo, con bó pasto e no que gostan de parar), sae non mal, senón fatal. Escoitamos os veados berrar en dous puntos, retadores, xa é traballo de prismáticos e paciencia dar con eles...
Pois foi que non ¡¡¡. Veñen dous camiñantes, pero camiñantes deste de roupa de trekking e que se supón que van pasear a un entorno natural, pola estrada arriba e á distancia que estamos (uns 500 metros) escoitámolos falar, digo berrar (case tanto como os dos cornos). Resultado: Un dos machos arrea ladeira abaixo coma se vira ó Demo e o resto da pelota de femias e o outro macho costa arriba. Despois de xurar en linguas semíticas varias, decidimos cambiar de zona. Isto case me recorda ós anormais que dotados dun cassete de 100 wats, hai moitos nos decían que non vían animais cando ían pasear por Ancares adiante.
E arreamos a unha encosta que comunica coa zona que estabamos coa esperanza de polo menos ver ó rebaño que subeu, pacendo.
Un bó rato de camiño en coche e a pé a ratos e finalmente escoitamos outro cervo berrando na ladeira contraria. Traballo de primáticos, pero está nunha zona tapada. De repente aparecen unha femia seguida dun macho e cando o que escoitamos berrar antes se achega, xa o espectáculo está servido.
Póñovos a secuencia do acontecido, para que as imaxes falen por diante das palabras.

Macho de cervo seguindo a unha femia
Expectación polo reto que chega en forma de berro do monte próximo
Comenzan os retos entre os dous pretendentes da femia
A femia abandoa o campo de batalla onde van oficiar os dous gladiadores
Comenzan as hostilidades e testarazos
Durante mais de 10 minutos sucédense as chaves de forza e a pugna
Finalmente un dos contendentes da coa sua mole no chan
O  resultado da pelexa canta. O derrotado abandoa o ring a toda prisa, perseguido polo trunfador.

Como podedes ver o Nes, que é un fenómeno, captou coa cámara todo o evento, sen esquecer detalle. 
E non foi doado, que a distancia era moita e os animaliños non paraban quietos.
O que vos poido asegurar é que na miña mente quedará para sempre gravados os berros dos cervos, os testarazos da pelexa, o olor a outono e a paisaxe das Fragas.
Imaxino que despois disto moitos entenderedes a miña querencia especial por esta parte das Fragas, alonxadas do espírito de parque temático Warner en que se convirteu Caaveiro e o seu entorno. A inundación de fodechinchos ainda non chegou eiquí, e espero que tarde ...
Igual vos chama a atención que non fixera mención algunha á toponimia dos lugares nos que discorreu toda a mañá. E isto non é gratuito. A Rede, para ben e para mal, chega a todo o mundo, a xente respetuosa pola natureza, a bós cazadores, e a ecoloxistas de ben. Pero tamén a outras alimañas, que amparadas pola noite tratan a estas marabillas de animais que acabades de ver como simples cachos de carne que vender, logo dun tiro traizoeiro coa axuda da iluminación artificial en plena noite. E como podedes entender, non serei eu quen lles dea pistas.

martes, 9 de septiembre de 2014

Ximonde. Problemas no paraiso?

Este domingo que pasou tiña couto en Ximonde. Sen noticias dos meus compis de terna, que imaxino enpantanados de traballo, decidín ir para aló para voltar a cabrear os reos que en Xuño non quixeran colaborar.
E dito e feito. Ás 6:30 estaba ó pé do Prado de Louzao, pertrechándome ó pé do coche e enchido de ilusión.
Cando xa case era a hora legal (7:00) fun camiñando cara á desembocadura do Liñares para empezar a repartir relixión.
Pese á luna que o da todo estes días, contaba coa avantaxe dun día toldado, có que por un lado peneiraba a luna chea e ademais daba uns minutos de marxe para o risco.
Pero a realidade é turrona e os reos nin facían acto de presencia (nada de baños) nin estaban por colaborar (nada de picadas).

Quizais o motivo da inactividade sexa o baixo nivel que leva o río e que corresponde ben coa época. O feito é que a praia do Prado de Louzao era un areal amplio e precisamente nese punto é onde normalmente para os grandes reos que buscan as augas frescas do Liñares (que vistos os útimos episodios de contaminación pode ser moi cuestionable esta hipótese).
O caso e que nin os riscos da fábrica de Trasancos, nin os da fábrica de Pazos, nin jointeds varios foron quen de convencelos a subir.
Visto o cal, en canto comenzou a clarear, decidín pasarme ó CD de Rapala, concretamente un  modelo tuneado con escamado no ventre.
E foi o detonante. Un precioso pelouro de 53 cm agarrouno e fixo brilar a mañá.

Nin a carallada dos anzois simples, nin gaitas. Colleuno a morrer e cunha cravada franca amarrouno na comisura do labio.
Ademais deste cliente, tamén entraron duas troitas fermosas, que viñeron por onde foron, e tiven algún toque mais.
Logo disto e vendo o escaso tiro de corrente e nivel do río, decidín ir cara a Reboredo, a ver si con afogada se podía facer algo a maiores.Pero soamente fun quen de coller uns pintos e nada mais.
Cara ó medio día entrou a fronte a golpear con dureza e con ela o neboeiro e decidín marchar, que a cousa xa pintaba mal, para canto mais có neboeiro...
Como apunte a maiores ademais do baixo nivel do río puiden comprobar algo moitísimo mais preocupante.
Na cabeceira das correntes de Reboredo había unha manchas nas pedras que non vira antes. Blanquecinas e de consistencia esponxosa. Coa sospeita escrita no seu aspecto ...





Non sei moito de fitopatoloxías, pero a sospeita da Dydimosphenia geminata, estaba moi presente.
Espero enganarme e que non sexa o caso. O Ulla non se pode permitir mais pragas e desgrazas.
En todo caso xa enviei fotos á Estación de Hidrobioloxía Encoro do Con e a ver se non temos que lamentar un invasor mais.
Visto isto recomendo a todos os que vaiades a pescar ó Ulla e logo vos trasladedes de río, procedades a un lavado e desinfección dos vosos equipos de vadeo. Unha pouca lixivia moi diluida é mais que suficiente pata deixar as botas de vadeo desinfectadas e os vadeadores se secan completamente, é mais que suficiente.

PD de última hora: Fernando Cobo desbota a posibilidade de que sexa dydimosphenia geminata. Parece ser que simplemente é unha esponxa de auga doce.
Mellor así. Preferible é enganarse a non comunicar unha incidencia destas e que nos invada a puta alga.